Soms beweeg ik mij door de dagen, en voel ik me sterk en vaardig. Maar dan gebeurt er iets kleins, of er gaat iets mis, en acuut krijg ik dan het gevoel dat ik er hélémaal doorheen zit.
Dat het allemaal teveel is, en dat het al heel lang teveel is.
Wat is dat voor wonderlijke overgang?
Hoe kan ik van goed en sterk, zo snel verzanden in een gevoel van hopeloosheid?
In haar boek Liturgie van het alledaagse beschrijft priester Tish Harrison Warren precies dit verschijnsel.
'Als de dag mij toelacht en alles volgens plan verloopt, lijk ik een redelijk goed mens. Maar kleine dingen gaan fout en onderbroken plannen openbaren wie ik ten diepste ben.'
Niet de Vallei van de Schaduw des Doods maar de greppel in de weg
Ze vervolgt:
'Deze onaangekondigde onthullingen op mijn dag zijn niets vergeleken bij het immense lijden in ons leven en in de wereld om ons heen.
Er zijn mensen die elke dag geconfronteerd worden met diepe, ondraaglijke pijn; chronische pijn, hartverscheurend verlies, wanhoop. In mijn eigen leven zijn er tijden van grote zorgen geweest. Maar daar gaat het hier niet over.
Dit is niet de Vallei van de Schaduw des Doods. Dit is de greppel in de weg van de kapotte dingen en de verloren voorwerpen, de kuil van hopeloosheid en ongewenste onderbreking.'
Hoe dan verder?
Hoe ga je verder vanuit dat gevoel dat het allemaal teveel is? Volgens Tish bieden dit soort momenten de mogelijkheden tot 'vorming'. Onder de heftige reactie gaan wel degelijk reële angsten schuil.
Ze maken je valse hoop en valse goden zichtbaar.
Tegenvallers zijn volgens Tish dus mogelijkheden jezelf beter te leren kennen. De momenten waarop het tegenzit, en je acuut in een diep dal belandt, zijn de momenten waarop je iets over jezelf kunt leren.
