'Adam waar ben je?' vroeg God. Adam had van de verboden appel gesnoept, en zich daarom beschaamd verstopt.
Maar onder de vraag 'Adam waar ben je?' schuilt een diepere vraag.
Mens waar ben je?Deze vraag wordt vaak geïnterpreteerd als een vraag naar je verantwoordelijkheid. Neem je die? Ben je er genoeg voor andere mensen?
Maar er is ook een andere interpretatie, die mij meer aanspreekt. Namelijk de vraag 'Mens waar ben je?' als uitnodiging om tot jezelf te komen.
Mens waar ben je?
Het is een vraag die ik mezelf tegenwoordig elke ochtend stel. Na mijn dagelijkse hardlooprondje mediteer ik 10 minuten met behulp van de Headspace app. In die tijd probeer ik tot mezelf te komen. Mezelf tegen te komen. Zodat als God zou vragen: 'Mens waar ben je?' ik met vertrouwen kan antwoorden:
'Ik ben hier.'
Maar dat valt niet altijd mee.
Ik ben mezelf om de haverklap kwijt
In het rumoer van het leven van alledag ben ik mezelf om de haverklap weer kwijt. Soms verlies ik mezelf al als ik na het mediteren weer naar binnen loop. Ik haal nog niet eens de deurklink, of ik ben al weg bij wie, en waar ik ben.
Dat moet niet alleen God zoeken waar ik ben. Ik moet zelf ook eerst even kijken, en zoeken.
Maar dat geeft niet.
Het feit dat ík zoek, me bewust wordt van het moment dat ik er weer niet ben, is voldoende. Want dat is ook het moment dat ik denk: 'Ah, daar ben ik weer.'
Mens waar ben je?
Waar ben jij?
