Ik vind het een prachtige manier om in het leven te staan: accepteren wat er is.
Vooral als alles goed gaat, kan ik me hier erg in vinden. Dan sta ik open voor wat het leven me voorschotelt. Maar o wee, als er iets vervelends gebeurd of als het moeilijk wordt: dan is mijn overheersende gevoel toch vooral: 'Maar dát heb ik niet besteld!' Dan blijk ik lang niet zo 'verlicht' te zijn als ik in voorspoedige tijden dacht.
Je gedachten bepalen je ervaringen
De filosoof Epictetus zei 200 jaar geleden: 'Niet de omstandigheden veroorzaken ons leed, maar hoe wij er tegenaan kijken.'
Een prachtig voorbeeld vind ik Kerstmis! Nog niet eens zoveel jaar geleden vond ik Kerstmis echt afschuwelijk. Ik zag tegen die twee dagen op, en slaakte een zucht van opluchting als ze voorbij waren. Maar tegenwoordig vind ik datzelfde Kerstmis best oké. Aan de omstandigheden is niets veranderd, maar blijkbaar ongemerkt wel aan mijn manier van naar Kerstmis kijken.
Wat is dat voor raar bultje? Is het... kanker?!
Een ander voorbeeld is het rare bultje dat ik plotseling aan mijn rechtermiddelvinger ontdekte. Het baarde me grote zorgen, en in mijn gedachten was ik al bijna dood en begraven. Een doktersbezoek bracht licht in de duisternis: het bultje kan geen kwaad. Het zit er dus nog steeds, maar nu ik weet dat het onschuldig is, kijk ik er anders naar.
Het is me dus wel duidelijk geworden dat mijn gedachten een bepalende rol spelen op de manier waarop ik de omstandigheden ervaar. En vaak denk ik dat die omstandigheden anders zouden moeten zijn. Als ik bijvoorbeeld een mailtje krijg van de mentor van mijn oudste zoon met het bericht
Dus in plaats van er van alles over te denken, streef ik er naar het simpelweg te laten zijn. En in de bijbel las ik dezelfde boodschap:
'Niet mijn wil, maar uw wil zal geschieden.'
