Barmhartige Samaritanen op de weg

Ik wandelde met Ot en Piet naar school, toen ik plotsklaps een keiharde klap hoorde, gevolgd door een wilde kreet.
Verwilderd keek ik om me heen, en zag toen dat een moeder van school was aangereden. Ze lag op straat, en haar dochtertje stortte zich op haar en jammerde: 'Mama!!!'

De schrik van haar dochtertje trof mij nog het meest. De automobiliste die het ongeluk veroorzaakte sprong al excuserend uit haar auto, en kreeg er flink van langs van de gevallen moeder. Ik haalde opgelucht adem: ze was in ieder geval niet heel erg gewond, ook al lag ze nog steeds op straat.

Al snel was er een verkeersopstopping, en sprongen allerhande voorbijgangers van hun fiets om te helpen. Iemand belde een ambulance, een andere moeder telefoneerde de echtgenoot van de aangereden vrouw, en nog weer een andere moeder nam haar kinderen mee naar school. En uit één van de huizen kwam iemand met een fleece deken die ze zorgzaam over de vrouw neerlegde.

Mijn rol bestond er uit de fiets met daarop kinderen van een vriendin van de gevallen vrouw vast te houden, zodat zij haar handen vrij had om zich om haar te bekommeren.

En terwijl ik alles zo aanzag, dacht ik dat het zo slecht nog niet is in onze wereld. Iedereen is bereid tot helpen, en schiet ook echt te hulp!

We hebben in Nederland nog veel Barmhartige Samaritanen, en zo lang we die hebben, zijn er niet zoveel beren op de weg.