In een column in het NRC getiteld Staphorst is jaloersmakend nam Rosanne Hertzberger het op voor de kerkgangers van Staphorst. Er was commotie ontstaan toen bekend werd dat mensen in Staphorst met 600 tegelijk een kerkdienst bezochten. (Er passen zo'n 2300 mensen in het gebouw).
En dat ook nog eens drie keer per dag.
Rosanne Hertzberger vergelijkt de verontwaardiging over het kerkbezoek in Staphorst met kleutergedrag:
'Waarom mogen er in Staphorst 600 mensen in een kerk en mogen we niet met zijn twintigen bier drinken?'
Waarom in de kerk wel grotere groepen bij elkaar mogen komen
Rosanne wijst er op dat in de grondwet bewust extra vrijheden zijn ingebouwd voor mensen die iets anders geloven dan de meerderheid. Ze wijst er fijntjes op de tolerantie blijkbaar alleen van toepassing is voor 'je eigen identitaire kwesties'. Als het om een ander gaat, is de tolerantie ver te zoeken. Zoals nu bij Staphorst.
Afgezien van de wet, constateert Rosanne, is er ook een praktische reden waarom je wel met zijn allen naar de kerk mag en niet naar de kroeg:
'In de kerk staan ze niet in elkaars oor te tetteren, zijn ze veelal nuchter en over het algemeen weinig aanrakerig.'
Maar haar belangrijkste, meest aansprekende argument vind ik toch wel dit:
'Ideologische, politieke en religieuze gronden zijn belangrijker en diepgaander, essentiëler voor het leven, dan de behoefte een concert te bezoeken of bier te drinken.'
Staphorst jaloersmakend?
Tot slot schrijft Rosanne dat de Staphorster kerkgangers ergens jaloersmakend zijn. Zij hebben iets dat zo belangrijk is in hun leven dat alles te boven gaat.
Waar bleek dat eigenlijk niets heilig is in Nederland, feestdagen, concerten, diners, muziek konden allemaal worden afgezegd, is de zondagsdienst in Staphorst dat blijkbaar nog wel.
Op Facebook kreeg ondertussen Rosanne Hertzberger er net zo flink van langs als de Staphorster kerkgangers.
P.S. Inmiddels is de kerk in Staphorst gezwicht voor de maatschappelijke druk en mogen er inderdaad geen 600 mensen meer in de kerk
Tot slot
Rosanne's woorden raken bij mij een snaar. In de media lees je steeds meer berichten over mensen die het moeilijk hebben met de coronacrisis en last krijgen van sombere gevoelens.
De kerk kan hierbij zeker een ondersteunende en troostende rol vervullen. Ook kan een vertrouwde wekelijkse kerkgang denk ik helpen tegen het gevoel van vervreemding en 'dat alles anders is'.
Dus tsja... wat is wijsheid?
Ik weet het ook niet, maar wat ik wel weet is dat ik de kerk mis.
Zelf Rosanne Hertzbergers column lezen?
Lees hier de column Staphorst is jaloersmakend.
Wat vind jij ervan?
