Textual description of firstImageUrl

Overal Boeddha's, en hoe ik geen verlichting bereikte

donderdag 24 mei 2012
Als moeder van vijf kinderen kan ik natuurlijk niet zo maar even op retraite gaan in een klooster in Nepal.

Daarom was ik erg blij dat schrijfster Mariëlle Hageman het had gedaan, en zo vriendelijk was een boek te schrijven over haar ervaringen. Ik verlang namelijk erg naar meer rust en evenwicht in mijn leven, en zou het niet handig zijn als ik aan de hand van Mariëlle's boek kon leren hoe ik dat moest aanpakken?!

Boeddhisme: volg de instructies!

Mariëlle voelt zich tot het Boeddhisme aangetrokken door de eenvoud en nuchterheid van de Boeddhistische leer. De sleutel tot geluk is simpelweg ervoor kiezen op een andere manier tegen het leven aan te kijken.

Mariëlle: 'Ik dacht, als ik me kan terugtrekken in de Himalaya om mijn geest daar echt te doordrenken van deze materie, dan komt het allemaal goed. Dan houd ik vanzelf op mijn tijd te verspillen aan onbenulligheden.'

Maar de titel van het boek verraadt al dat het Mariëlle niet gaat lukken 'verlicht' te worden.

Haat en venijn in het klooster!

Mariëlle's tijd in het boeddhistische klooster in Nepal, deed me sterk denken aan Fleur Brockhus' boek De urenfabriek. Alleen speelt dát zich af in de keiharde advocatenwereld. Maar de haat en nijd achter de schermen, het gebrek aan waardering en bescherming van de mensen waarvan je júíst hulp verwacht, zijn precies hetzelfde!

Boeddhistische desillusie

Het is niet alleen voor Mariëlle een desillusie! Ook als lezer was ik teleurgesteld in de kleinzieligheid van de mensen in het boeddhistisch klooster, waarvan je toch juist verwacht dat zij dit soort gedrag ontstegen zijn? Maar niets anders is waar. En de beroemde monnik, die zogenaamd 'verlicht' is, liegt dat het gedrukt staat en toont geen enkele ruggegraat. Als dat 'verlicht zijn' is, doe dan de lamp maar uit!

Mariëlle is herkenbaar, maar ook weer niet!

Ik vond Mariëlle erg herkenbaar in haar verlangen naar erkenning van de waarde van haar werk. Zeker als moeder kan ik daar naar hunkeren. Maar als het je lukt om verlicht te worden dan heb je die erkenning niet langer nodig, is de theorie. Mariëlle krijgt de erkenning waarnaar ze zo verlangt niet, onder het motto: 'Dat moet je helemaal niet nodig hebben.' Zo lust ik ook peultjes.

Wat ik helemaal níét snapte van Mariëlle, is dat ze de monnik nog om advies vraagt nadat hij haar ontslagen heeft, en kwaad over haar heeft gesproken. Waar is je trots Mariëlle?!

Conclusie

Overal Boeddha's, biedt een ontluisterend kijkje in het leven van een Westerse vrouw, in een boedhistisch klooster in Tibet. Zelfs de zogenaamde 'verlichte' mensen, blijken uiteindelijk toch bovenal 'mens' te zijn, en dan niet op de goede manier

Voor het pad van verlichting is het dus beslist niet nodig naar Tibet te gaan. Sterker nog, als je dat soort geniepigheid en geroddel wenst, kun je net zo goed bij een advocatenkantoor gaan werken.

Praktische informatie