De taal is abstract en plechtstatig, de liederen dateren uit rond 1600, en de kleding van de aartsbisschop werd ook eeuwen geleden ontworpen. Alleen het publiek en de bruid verraden enigszins dat het 2011 is. Speurend keek ik naar het publiek, of die niet stiekem hun mening over Kate's trouwjurk zaten te twitteren.
En toen moest ik denken aan Klaas Hendriksens boek 'Geloven in een God die niet bestaat' waarin hij schrijft dat de kerk als instituut compleet uit de tijd is. Ter illustratie:
'Stel je voor, je weet an niets en je vraagt: 'Is hier ook een wc?' En je krijgt als antwoord: 'Ja, naast de consistoriekamer, ziet u daar de kerkrentmeester die bij het liturisch centrum staat te praten met de tertius van het breed moderamen van de classis?' Dan heb je toch al lang in je broek geplast?'
En terwijl ik ondanks mezelf, enigszins ontroerd naar de plechtigheid keek, vroeg ik me af waarom we anno 2011 teruggrijpen naar zulke oude rituelen en draaiboeken. Is dat omdat we nog geen goed alternatief hebben gevonden? Of omdat het universele waarheden zijn?
Wat heeft deze kerkdienst te maken met de tijd waarin wij leven, anno 2011?
Hoi Nicole,
BeantwoordenVerwijderenmag ik jouw blog vermelden op mijn blogpagina?
Groetjes StudeerBoerderij
Graag!
BeantwoordenVerwijderenJa, Nicole, ik heb ook gekeken naar (een gedeelte van) de huwelijksdienst. Het was inderdaad heel erg traditioneel, en heel formeel (heel anders dan de tranen van Maxima in 2002 op haar huwelijksdag). Maar de Engelsen zijn dan ook meesters op het gebied van vorm en traditie. Dat geeft iets heel 'stijfjes', maar het is ook wel weer ongelooflijk mooi. De kleuren, de oude woorden en gezangen, het geeft een soort overstijging van de 'platte' realiteit. Het gebeuren is ook erg archetypisch, vind ik. En sprookjesachtig: zij deed me aan Sneeuwwitje denken...
BeantwoordenVerwijderenDus, ja, eigenlijk niet meer van deze tijd, maar toch.....
fijn dat het nog bestaat!
Groetjes,
Liesbeth