De Verloren Kat

zaterdag 3 november 2012 Comments
Ik heb het al vaker geschreven: ik heb altijd gevonden dat de oudste zoon uit het verhaal van de Verloren Zoon er maar slecht afkwam.

Niet alleen moest hij met lede ogen toezien hoe zijn vader groots uitpakte toen zijn lichtzinnige broer eindelijk thuiskwam, hij werd ook nog weggezet als een jaloers en kleinzielig type. In plaats van blij te zijn dat zijn verloren gewaande broer terug was, zat hij immers te mokken over het feestje dat die kreeg.  Dat soort mensen roept weinig sympathie op.

Maar sinds één van onze katten op een kwade donderdagmorgen niet bij het ontbijt verscheen kijk ik met nieuwe ogen naar het verhaal van de Verloren Zoon. Want Harry, de kat die er nog is, die ligt daar wel op de bank te maffen. Maar het is Repelsteeltje waaraan ik het meeste denk, want die mis ik.

En als Repelsteeltje terug zou komen, dan weet ik dat ik hem met open armen zou ontvangen, en uitgebreid zou knuffelen. Misschien zou ik zelfs wel in de bus blazen en van dat hele dure kattenvoer voor hem kopen, om zijn veilige terugkeer te vieren. Voor Harry hoef ik dat dure voer niet te kopen, die blijft zo ook wel thuis. Maar door het Repelsteeltje voor te schotelen zou ik hem wellicht kunnen vermurwen voortaan thuis te blijven.

En dan denk ik met nieuw begrip aan de de vader in het verhaal van de Verloren Zoon. Maar voor de zekerheid geef ik Harry toch ook maar een extra knuffel.