Textual description of firstImageUrl

Ik wil geen zoutpilaar worden, zoals de vrouw van Lot!

zondag 22 januari 2012 1 opmerking
Het was nooit onze intentie om nog eens te verhuizen. We woonden prima, aan de rand van de stad: de kinderen hadden allemaal een eigen kamer, ze konden lopend naar school, en ook alle voorzieningen waren op loopafstand.

Dus toen de vraag kwam of we de kans wilden aangrijpen om op het platteland te gaan wonen, was mijn eerste reactie: 'Nee!' Maar tot mijn verbazing maakte de vraag een verlangen wakker, dat zich niet meer in slaap liet sussen. En anderhalf jaar na die vraag, wonen we nu op het platteland.

Verhuisblues

De afgelopen twee weken heb ik geworsteld met gevoelens van heimwee, melancholie, maar ook met vreugde en bewondering voor de prachtige omgeving waarin we ons nu bevinden. Niettemin, hoe mooi het hier ook is, heb ik de afgelopen weken vanuit een soort gevoel van trouw aan ons oude leventje en huis, veel achterom gekeken. Naar wat we achterlieten.

Maar vanavond, terwijl de kachel loeide en ik van mijn thee slurpte, schoot me ineens de vrouw van Lot te binnen! Zij bleef ook maar achterom kijken, en veranderde daardoor in een zoutpilaar.

Door achterom te kijken mis je het mooie van het moment, en de toekomst die voor je ligt. En het verlamt je. Daarom neem ik me voor om vanaf nu niet meer zoveel achterom te kijken, want ik wil niet zoals de vrouw van Lot stil blijven staan!