Rust

'Wie de rust niet in zichzelf vindt, zal haar tevergeefst elders zoeken,' las ik in Anselm Grüns boek Wijsheid van pelgrims.

Als iemand die altijd op zoek is naar (meer) Rust, trof dit citaat mij. Het doet me denken aan al die mensen die op vakantie gaan om tot rust te komen, maar 'zichzelf meenemen', en die rust ook elders niet vinden. Ook moest ik denken aan de vele mensen die meedoen aan kloosterweekenden of retraites in een poging rust te vinden in hun drukke bestaan.

Ik lees graag over kloosters, en het leven daar, maar er een weekend gaan logeren trekt me niet. Ik ken mezelf: ik zou helemaal afgeleid raken door het tellen van de uren tot ik weer naar huis mocht. Ik ben iemand die het liefste thuis is, en dáár rust vindt. Rust zit immers ergens in mezelf, en als ik die thuis niet vindt, waarom dan elders wel?

Zoekt en gij zult vinden

Eenmaal hieraan gekomen met mijn gedachten, moest ik plotseling denken aan het paasverhaal en de rouwende vrouwen die Jezus opzoeken in zijn graf, maar het leeg vinden. En de engel die zegt: 'Waarom zoeken jullie iemand die leeft bij de doden? Hij is hier niet.' Waarbij de boodschap is dat Jezus dichterbij is dan ze denken, en dat ze zoeken op de verkeerde plek.

Geldt dat ook niet voor ons rustzoekers? Zoeken ook wij niet op de verkeerde plek, en is de rust die we verlangen feitelijk dichterbij dan we denken? Namelijk in onszelf?