Introvert zijn

dinsdag 29 mei 2012 6 opmerkingen
Als ik jarig ben vier ik dat het liefst in piepkleine kring, en ik mijd grote evenementen. Als hardloper zul je mij dan ook niet zien deelnemen aan een wedstrijd. En drukke verjaardagsbezoeken vind ik een bezoeking.

Dit zijn allemaal kenmerken die onder de noemer 'introvert' geplaatst worden. Maar in onze huidige maatschappij is introvert geen handige eigenschap. Je moet voor jezelf opkomen, jezelf laten zien en assertief zijn.

Als ik soms baal van mijn eigen karakter, en zou willen dat ik wat extraverter was, dan put ik moed uit Mattheus 5, vers 5:

'Zalig zijn de zachtmoedigen; want zij zullen het aardrijk beërven.'

En dan denk ik: 'Zie je wel: er is helemaal niks mis met introvert zijn!'
Textual description of firstImageUrl

Overal Boeddha's, en hoe ik geen verlichting bereikte

donderdag 24 mei 2012 Comments
Als moeder van vijf kinderen kan ik natuurlijk niet zo maar even op retraite gaan in een klooster in Nepal.

Daarom was ik erg blij dat schrijfster Mariëlle Hageman het had gedaan, en zo vriendelijk was een boek te schrijven over haar ervaringen. Ik verlang namelijk erg naar meer rust en evenwicht in mijn leven, en zou het niet handig zijn als ik aan de hand van Mariëlle's boek kon leren hoe ik dat moest aanpakken?!

Boeddhisme: volg de instructies!

Mariëlle voelt zich tot het Boeddhisme aangetrokken door de eenvoud en nuchterheid van de Boeddhistische leer. De sleutel tot geluk is simpelweg ervoor kiezen op een andere manier tegen het leven aan te kijken.

Mariëlle: 'Ik dacht, als ik me kan terugtrekken in de Himalaya om mijn geest daar echt te doordrenken van deze materie, dan komt het allemaal goed. Dan houd ik vanzelf op mijn tijd te verspillen aan onbenulligheden.'

Maar de titel van het boek verraadt al dat het Mariëlle niet gaat lukken 'verlicht' te worden.

Haat en venijn in het klooster!

Mariëlle's tijd in het boeddhistische klooster in Nepal, deed me sterk denken aan Fleur Brockhus' boek De urenfabriek. Alleen speelt dát zich af in de keiharde advocatenwereld. Maar de haat en nijd achter de schermen, het gebrek aan waardering en bescherming van de mensen waarvan je júíst hulp verwacht, zijn precies hetzelfde!

Boeddhistische desillusie

Het is niet alleen voor Mariëlle een desillusie! Ook als lezer was ik teleurgesteld in de kleinzieligheid van de mensen in het boeddhistisch klooster, waarvan je toch juist verwacht dat zij dit soort gedrag ontstegen zijn? Maar niets anders is waar. En de beroemde monnik, die zogenaamd 'verlicht' is, liegt dat het gedrukt staat en toont geen enkele ruggegraat. Als dat 'verlicht zijn' is, doe dan de lamp maar uit!

Mariëlle is herkenbaar, maar ook weer niet!

Ik vond Mariëlle erg herkenbaar in haar verlangen naar erkenning van de waarde van haar werk. Zeker als moeder kan ik daar naar hunkeren. Maar als het je lukt om verlicht te worden dan heb je die erkenning niet langer nodig, is de theorie. Mariëlle krijgt de erkenning waarnaar ze zo verlangt niet, onder het motto: 'Dat moet je helemaal niet nodig hebben.' Zo lust ik ook peultjes.

Wat ik helemaal níét snapte van Mariëlle, is dat ze de monnik nog om advies vraagt nadat hij haar ontslagen heeft, en kwaad over haar heeft gesproken. Waar is je trots Mariëlle?!

Conclusie

Overal Boeddha's, biedt een ontluisterend kijkje in het leven van een Westerse vrouw, in een boedhistisch klooster in Tibet. Zelfs de zogenaamde 'verlichte' mensen, blijken uiteindelijk toch bovenal 'mens' te zijn, en dan niet op de goede manier

Voor het pad van verlichting is het dus beslist niet nodig naar Tibet te gaan. Sterker nog, als je dat soort geniepigheid en geroddel wenst, kun je net zo goed bij een advocatenkantoor gaan werken.

Praktische informatie

Textual description of firstImageUrl

De hemel verzonnen?

maandag 21 mei 2012 1 opmerking
Karl Marx noemde religie al 'opium van het volk' en tegenwoordig gaan veel mensen er van uit dat het iets is dat door mensen verzonnen is, en dus niet echt. Herman Finkers biedt echter een hele nieuwe kijk op 'verzonnen' en wie er nu eigenlijk wat moet bewijzen.

Textual description of firstImageUrl

Zwevende kerkganger

woensdag 16 mei 2012 Comments
Sinds onze verhuizing ben ik een zwevende kerkganger. Hier in de omgeving zijn verschillende kerken, en de ene keer bezoek ik de kerk in het dorpje Halle, en een volgende zondag ga ik naar Varsseveld voor mijn kerkbezoek.

Maar ook bezocht ik de kerkgemeenschap Come Zelhem die huist in de zaal bij een zwembad, en waar je aan tafeltjes zit, en bij aanvang van de dienst al een kopje koffie krijgt.

Als ik naar de kerk ga zoek ik verdieping, en een moment van stilte en rust in de drukte van mijn dagelijks bestaan. Een kans om tot mezelf tegen te komen. Daarnaast vind ik het gevoel van gemeenschap mooi, dat bijvoorbeeld blijkt uit de bloemen die naar zieken en ouden van dagen worden gebracht na de dienst.

Verder speelt de preek een heel belangrijke rol: ik wil daar graag door 'geraakt' worden. Dus niet dat ik na vijf minuten merk dat ik niets meer heb gehoord van wat de dominee zei. De beste preken vind ik die preken waarin een link wordt gelegd naar ons dagelijks bestaan. Dus niet een abstracte uitleg over het volk van Israël, maar een uitleg van de betekenis van een verhaal anno 2012.

Als ik alle lege plekken in de kerk zie dan vraag ik me af: 'Wat doen kerken fout?!' Want ergens missen ze de boot! Er zijn immers zoveel mensen op zoek naar zingeving, en vroeger bood de kerk die aan. Waarom nu niet meer?

Hoe vaak ga jij naar de kerk?
En waarom denk je dat kerken zo leeglopen?
Textual description of firstImageUrl

Kloosterleven

zaterdag 12 mei 2012 2 opmerkingen
Ik ben gefascineerd door het kloosterleven, en lees gretig alle boeken over, en door kloosterlingen. Wat bezielt mensen om hun leven permanent in een klooster te slijten? Wat zoeken ze daar, en bovenal: wat vínden ze daar?!

Ik ben altijd op zoek naar rust en stilte, en misschien komt daar mijn interesse in het kloosterleven uit voort. Want zoeken kloosterlingen niet ook naar stilte en rust, en daarmee naar God, en zichzelf?

Een jaar geleden las ik Moeilijk te geloven van Suzanna van der Schot. Suzanna trad als jonge dertiger in, in een klooster in Parijs, op zoek naar 'het geheim dat in de stilte verborgen is.' Hoewel ze van plan was voorgoed te blijven, vertrok ze na een jaar. Tegenwoordig woont en werkt Suzanna in Amsterdam.

Twee weken geleden las ik Leven met de beminde, geschreven door Agnes Holvast. Op haar negenentwintigste trad ze toe tot een besloten klooster in Noord-Brabant, op zoek naar stilte, God en spiritualiteit. Ze bleef daar negen jaar, maar besloot toen toch het kloosterleven te verlaten.

Miek Pot koos ook voor het kloosterleven, en woonde maar liefst twaalf jaar in een kluizenaarsklooster. Ook Miek zocht, en werd gegrepen door de stilte van het klooster. Zij doet verslag van haar ervaringen in Naar het hart van mijn ziel. Maar ook zij verliet uiteindelijk het kloosterleven.

Wat bij alledrie de vrouwen duidelijk wordt, is dat kiezen voor een kloosterleven beslist niet 'de makkelijke weg' is! Alledrie worden ze hevig met zichzelf geconfronteerd, leren ze ze veel over zichzelf, en worden er meer 'mens' van.

Ik vind boeken over het kloosterleven fascinerend, omdat daarin de waarde van stilte en rust zo duidelijk wordt. Je losmaken van onze jachtige maatschappij, van eindeloos consumeren, en op zoek gaan naar diepere waarden boeit mij mateloos.

En door boeken over het kloosterleven te lezen, hoop ik manieren te vinden om die rust en stilte te vinden én toe te passen, in mijn eigen dagelijkse leven, als moeder van vijf kinderen.
Textual description of firstImageUrl

Rust

donderdag 3 mei 2012 1 opmerking
'Wie de rust niet in zichzelf vindt, zal haar tevergeefst elders zoeken,' las ik in Anselm Grüns boek Wijsheid van pelgrims.

Als iemand die altijd op zoek is naar (meer) Rust, trof dit citaat mij. Het doet me denken aan al die mensen die op vakantie gaan om tot rust te komen, maar 'zichzelf meenemen', en die rust ook elders niet vinden. Ook moest ik denken aan de vele mensen die meedoen aan kloosterweekenden of retraites in een poging rust te vinden in hun drukke bestaan.

Ik lees graag over kloosters, en het leven daar, maar er een weekend gaan logeren trekt me niet. Ik ken mezelf: ik zou helemaal afgeleid raken door het tellen van de uren tot ik weer naar huis mocht. Ik ben iemand die het liefste thuis is, en dáár rust vindt. Rust zit immers ergens in mezelf, en als ik die thuis niet vindt, waarom dan elders wel?

Zoekt en gij zult vinden

Eenmaal hieraan gekomen met mijn gedachten, moest ik plotseling denken aan het paasverhaal en de rouwende vrouwen die Jezus opzoeken in zijn graf, maar het leeg vinden. En de engel die zegt: 'Waarom zoeken jullie iemand die leeft bij de doden? Hij is hier niet.' Waarbij de boodschap is dat Jezus dichterbij is dan ze denken, en dat ze zoeken op de verkeerde plek.

Geldt dat ook niet voor ons rustzoekers? Zoeken ook wij niet op de verkeerde plek, en is de rust die we verlangen feitelijk dichterbij dan we denken? Namelijk in onszelf?