Voetstappen in het zand

donderdag 29 januari 2009
Omdat ik in de loop der jaren, in mijn gelijktijdige hoedanigheden van kok, ober èn gast steeds sneller ben gaan eten, ben ik altijd veel eerder klaar dan de kinderen. Om de tijd te verdrijven en bovendien een leuke, verantwoorde moeder te zijn lees ik daarom de kinderen uit de bijbel voor.

Maar op een gegeven moment riepen de kinderen van te voren al: 'Simson, Delila probeert je er in te luizen,' en dus besloot ik eens iets anders voor te lezen. Bijvoorbeeld het prachtige gedicht 'Voetstappen in het Zand'.

Hartstochtelijk declameerde ik dit prachtige gedicht, en ontroerd wierp ik een verwachtingsvolle blik op de gezichten van mijn kinderen.

'Mama, je zei dat hij lag, hoe kan hij dan naast je lopen?!' riep Jan.
'Nee Jan, dat zei ik niet. Ik zei dat hij liep.'
'Nietes,' zei Jan, 'je zei lag, dus dat klopt niet.'
'Nee, dat klopt niet,' stemde Teuntje in.
'En het vriest, dus dan laat je geen voetstappen achter in het zand,' wist Ot.

Toen zuchtte ik diep en dacht bij mezelf: 'Dit is vast zo'n moment waarop God mij draagt.'

Voetstappen in het Zand

Ik droomde eens en zie ik liep aan 't strand bij lage tij. Ik was daar niet alleen, want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen 't leven door en lieten in het zand, een spoor van stappen, twee aan twee; de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd, van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan.
Ik zei toen: "Heere, waarom dan toch?" Juist toen 'k U nodig had, juist toen ik zelf geen uitkomst zag op 't zwaarste deel van 't pad...
De Heer keek toen vol liefde mij aan en antwoordde op mijn vragen: "Mijn lieve kind, toen 't moeilijk was, toen heb Ik jou gedragen.


Geschreven in 1936 door Mary Stevenson (1922-1999)