Kerkbezoek en Kerstmis

zaterdag 26 december 2009 Comments
Als kind schaamde ik me een beetje dat we weinig naar de kerk gingen, maar wél met Kerstmis. Ik bezocht een zwaar christelijke school, en onze 'Meester' vroeg regelmatig op maandagmorgen of we die zondag de kerk nog bezocht hadden. Dan hield ik beschaamd mijn handen onder de tafel.

Als extra schande gingen we wél met Kerstmis. Zoals je het neerbuigende 'zondagsrijders' hebt, zo waren wij 'kerstmisgangers'.

Nu ben ik moeder, en dit jaar heb ik slechts één keer de kerk bezocht: afgelopen donderdag op kerstavond. Onze zondagmorgen is gevuld met de wekelijkse schoonmaak: alle kinderen ruimen hun kamer op, stoffen af en dweilen, terwijl Floris en ik beneden puin ruimen. De zondagmiddag brengen we dan door in een heerlijk schoon en opgeruimd huis. Deze routine bevalt zo goed, dat het kerkbezoek is gesneuveld. En ik denk graag dat God goedkeurend naar onze huisvlijt kijkt.

Maar toen ik donderdagavond plaats nam in de kerkbanken overviel mij een gevoel van vreugde: het was fijn om er te zijn. Ik keek om me heen naar de vertrouwde afbeeldingen en kerkelijke parafernalia, en bedacht dat ik toch eigenlijk vaker zou moeten gaan.

Gelukkig ben je bij God altijd welkom, ook al kom je maar één keer per jaar.

Bovendien kom ik haar regelmatig gewoon 'in het wild' tegen. In een hand op mijn schouder, een vriendelijke groet of een warm gebaar.
Textual description of firstImageUrl

Waar gaat Kerst ook alweer om?

woensdag 16 december 2009 Comments

Textual description of firstImageUrl

Calvinisme: Geen Fratsen!

zaterdag 12 december 2009 Comments
Was je vroeger als protestant duidelijk herkenbaar door je Calvinistische levensstijl, tegenwoordig zijn de verschillen tussen leden van de Protestante Kerk en niet kerkelijken nog maar klein.

Wel zijn protestanten minder zware rokers en drinkers, hebben ze gemiddeld een hogere opleiding, en daardoor waarschijnlijk hogere inkomens.

'De Calvinistische leefstijl van sober leven en hard werken is vijfhonderd jaar na de geboorte van Calvijn nog maar in beperkte mate een onderscheidend kenmerk van protestanten.' (CBS)

Protestante vrouwen werken minder buitenshuis

Verschillen zijn er nog wel in arbeidsparticipatie. Protestantse vrouwen werken over het algemeen veel minder buitenshuis dan katholieke vrouwen, of vrouwen zonder geloofstroming.

Maar mensen met een christelijke achtergrond doen wel weer vaker vrijwilligerswerk. Hoewel dit vooral geldt voor mensen die vaak naar de kerk gaan, en waarschijnlijk komt doordat de kerk zelf veel vrijwilligerswerk organiseert.

Zelf ben ik het product van een katholieke vader en een protestantse moeder, die trouwden in 1969, onder groot protest van mijn vaders katholieke ouders. Want: 'Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen.'

Ik bezocht een protestantse school, en we gingen het vaakst naar de protestantse kerk, maar mijn vader nam me ook wel eens mee naar een abdij.

Maar mijn opvoeding was overwegend protestant/calvinistisch. En dat Calvinisme voel ik nog geregeld als het gaat om verjaardagsfeestjes (gewoon thuis), en allerlei buitenissige activiteiten op school (ga toch gewoon les geven)!

Volgens het CBS ben ik een protestante vrouw die niet werkt, ook al werk ik me een slag in de rondte door de zorg voor mijn vijf kinderen en het huishouden.

Wat dat betreft vind ik het Calvinisme zo gek nog niet: die erkenden het werk dat in huis gebeurde tenminste als werk.

Hoe beschouw jij jezelf? Katholiek, Protestant of buitenkerkelijk?

Hoe beschouw jij jezelf?
Nederlands-Hervormd/ Protestant
Katholiek
Gereformeerd
Pinkstergemeente
Buitenkerkelijk
Boeddhist
Islam
Anders
  
Free polls from Pollhost.com
Textual description of firstImageUrl

Ontmoeting met God

zondag 6 december 2009 2 opmerkingen
Vandaag kwam ik God weer tegen tijdens het hardlopen. Hij was verkleed als hardloper, met kort krullend haar en paardetanden. Hij lachte vriendelijk naar me en riep: 'Hou vol hè!'

Ik vind lopen een geweldige manier om God tegen te komen. Hij is altijd zo vriendelijk en bemoedigend.

Vandaag kwam ik hem tegen als hardloper, maar ik heb hem ook gezien als de uitbundige kleuren van een prachtige zonsopgang, of als een eenzame struik in de kale winter, met knalroze bessen.

Net als liefde is God overal om je heen.
Je hoeft alleen hem alleen maar te zien.
Textual description of firstImageUrl

Wie zijn kind lief heeft spaart de roede niet

vrijdag 27 november 2009 Comments
Predikant Gertjan Goldschemeding van de ACC Jouwkerk in Amserfoort verkondigde vanaf zijn kansel dat er niks mis is met de pedagogische tik. Volgens Goldschmeding is het een uiting van liefde. Staat immers in de bijbel niet: 'Wie zijn kind lief heeft, spaart de roede niet?'

In de J/M poll van oktober 2009 vindt een kleine meerderheid van zesenvijftig procent dat de pedagogische tik moet kunnen. Maar de experts zijn het hier beslist niet mee eens, en vinden dat slaan een teken van machteloosheid is en voort komt uit impulsieve woede. Bovendien geef je als ouder het verkeerde voorbeeld.

In de regel heb ik het niet zo op al die zogenaamde experts, maar in dit geval ben ik het helemaal met ze eens. Wat een wonderlijk principe om je kind pijn te doen, om hem iets duidelijk te maken. Stel je voor dat je partner je knijpt om zijn punt te maken! Je moet het als volwassene toch met woorden af kunnen?

Ik vind dit een goed voorbeeld dat de bijbel voor velerlei interpretatie vatbaar is, en dat velen wel stukken kunnen vinden om hun mening te onderschrijven. Zegt de bijbel immers ook niet: 'Zoekt en gij zult vinden?!'

Wat vind jij van de pedagogische tik?
Textual description of firstImageUrl

De renbaan van het leven

dinsdag 24 november 2009 Comments
Een van de redenen dat ik graag ga hard lopen is dat het zoveel overeenkomsten met het leven heeft. Beide vragen een lange adem, doorzettingsvermogen en beide gaan bepaard met pieken en dalen. En dat doet me dan weer denken aan het moederschap
Ook in de bijbel wordt heel wat afgelopen en gepleit voor volharding!

Vooral onderstaande citaten vind ik mooie levenswijsheden, die ik ook als moeder graag ter harte neem.

Hebreeërs 12:1 'Laten we met volharding de renbaan aflopen die voor ons ligt'.

Jesaja 40: 31 'Wie hopen op de Heer vinden steeds weer nieuwe kracht. Zij zijn onvermoeibaar als adelaars, van het lopen raken ze niet uitgeput, van het gaan worden ze niet moe.'
Textual description of firstImageUrl

Hallo God, met mij

maandag 21 september 2009 2 opmerkingen
Zou het niet ideaal zijn als je God even kon opbellen? Tegen lokaal tarief?

Kunstenaar Johan van der Dong opende een telefoonnummer van God. Als je het nummer 06-44244901 belde, kreeg je meteen de voicemail met deze boodschap: "U spreekt met God. Op dit moment ben ik niet aanwezig. Spreek gerust een boodschap in of bel later terug en wie weet wordt u dan verhoord.”

Van der Dong vindt dat mensen “altijd en overal tegenover God hun hart moeten kunnen luchten.” In een interview met de NOS zei hij: “Hiermee zetten mensen hun gedachten op een rijtje en in feite is dit een vorm van bidden”. Eerder opende hij al een postbus, waar mensen een brief naar God naartoe kon sturen.

Met de mobiele telefoonlijn wilde Van der Dong een oud ritueel (bidden) en een nieuw ritueel (bellen) naast elkaar plaatsen.
Volgens Van der Dong is de telefoonlijn weliswaar onderdeel van een kunstproject, maar zou het toch waardevol voor mensen kunnen zijn om het telefoonnummer te toetsen en voor hun gevoel tegen God te praten.

Het nummer is inmiddels afgesloten.

Zou jij naar God bellen als het mogelijk was?

Let it be, there will be an answer, let it be...

zondag 26 april 2009 Comments
Ik ben nog niet helemaal bijgekomen van de schok dat mijn zoon Jan (12) is afgewezen door de middelbare school die we zo zorgvuldig hadden uitgekozen. Terwijl ik piekerde en me zorgen maakte over zijn toekomst schoot me plotseling het lied 'Let it be' van de Beatles te binnen.

'When I find myself in times of trouble,
Mother Mary comes to me,
speaking words of wisdom: Let it be, let it be.
There will be an answer, let it be.'


Het was net alsof God tegen me praatte door me dit lied aan te bieden, and ik ga proberen er naar te leven!

Textual description of firstImageUrl

En God zag dat het goed was!

zondag 19 april 2009 Comments
Het programma Britain's got talent liet vorige week zaterdagavond, onverwachts een stukje van God zien, nadat huisvrouw Susan Boyle het podium betrad. De volgens het huidige schoonheidsideaal weinig aantrekkelijke Susan, beantwoordde wat ongemakkelijk de vragen van de jury terwijl het publiek grinnikte en zijn neus voor haar ophaalde.

Maar toen opende Susan haar mond om te zingen en produceerde een prachtig geluid. En masse stond het publiek op en bracht een staande ovatie, terwijl de jury met open mond zat te kijken en toen glimlachte.

Niet alleen Susans stem was als een geschenk van God, maar ook de reacties van het publiek: bij het horen van haar prachtige stem, vielen alle vooroordelen en minachting weg en maakten plaats voor warmte en waardering.

En God zag dat het goed was!

Textual description of firstImageUrl

Passion of the christ. Not.

vrijdag 10 april 2009 1 opmerking
Op Goede Vrijdag kwam Maartje een beetje bleekjes uit school, met de mededeling dat ze zojuist de film The Passion of the Christ, Mel Gibsons gruwelijke filmversie van Jezus' kruisiging, op school had gezien.
'De juf zei dat iedereen die film één keer in haar leven moet zien!'
Ik schonk haar een warme kop thee in en deed er een extra schep suiker in voor de schrik.

Zelf heb ik de achtendertig gehaald zonder deze nare film te zien, afgeschrikt door de belofte van spijkers die wreed in enkels worden geslagen, waarbij het bloed de gemiddelde, M en M's snackende bioscoopganger praktisch in de ogen spat.

En als moeder, zou ik mijn twaalfjarige dochter dan ook niet blootstellen aan dergelijke gruwelijkheden. Ik vind haar nog te jong voor zo'n film.



Uh-oh...

Wat de kinderen betreft kent mijn fantasie geen grenzen. Dus toen Maartje bleekjes uit school kwam en vertelde dat ze een film had gezien waarbij Jezus wreed aan het kruis werd genageld, vertaalde mijn moederlijk brein dat onmiddellijk in Mel Gibsons film The Passion of the Christ. Bij nader inzien bleek het bloed toch niet rond te spatten en blijkt het om de veel onschuldiger film Jesus Christ Superstar te gaan.

Ik schaam me diep.
Had ik bijna mijn eigen Broodje Aap verhaal gemaakt.
Textual description of firstImageUrl

Ik heb Maria gevonden

vrijdag 27 maart 2009 Comments
Niet alleen kun je mijns inziens God overal tegenkomen, hetzelfde geldt voor Maria! Kijk eens wie ik tegenkwam in de plaatselijke kringloopwinkel voor slechts 10 euro?!

God ontmoeten

dinsdag 24 maart 2009 1 opmerking
Ik beken het schoorvoetend: ik ben een lakse kerkganger. De laatste keer dat ik de kerk bezocht was op kerstavond voor een speciale kinderdienst. Nou vraag ik me af: is dat erg? Kun je geloven maar de kerk weinig bezoeken? En wat is de rol van de kerk: zou die niet de hand in eigen boezem moeten steken en zich afvragen waarom het voor veel mensen zo moeilijk is de kerk op te zoeken?

Bij mij komt het leven vaak tussenbeide. Gedurende de week ben ik zo druk met vroeg opstaan en de kinderen naar school brengen, dat ik in het weekend nog maar één verlangen ken: niets doen.

Maar de laatste tijd is mijn zondagmorgen mijn ochtend geworden om een flink eind te gaan rennen. Omdat mijn man dan thuis is heb ik daar de zeldzame tijd en ruimte voor. En ik heb het gevoel dat ik, terwijl ik ren, glimpsen van God zie in de prachtige natuur om mij heen. In de zingende vogels en in een vriendelijke groet van een onbekende voorbijganger.

Dus misschien hoef je niet per sé naar de kerk te gaan om over God te denken of hem te ontmoeten.
Misschien kun je hem wel overal ontmoeten.

Wijs als Salomo

zondag 15 maart 2009 Comments
Regelmatig verzucht ik: 'Had ik maar de wijsheid van Salomo.' Als moeder heb ik het gevoel dat ik de hele dag door belangrijke beslissingen en weloverwogen oordelen moet vellen met als inzet de geestelijke en lichamelijk gezondheid van mijn kinderen.

Is het bijvoorbeeld al warm genoeg om zonder jas buiten te spelen, en mag Piet van vijf al alleen naar de speeltuin? En heeft Jan heus PDD-NOS, wat ik betwijfel? Maar ja, wie ben ik. Ik ben Salomo niet. Ik ben maar een moeder die haar werk zo goed mogelijk probeert te doen.

Ach had ik maar de wijsheid van Salomo, dan zou mijn leven een stuk makkelijker zijn.

Maar dan verbleef ik nu waarschijnlijk op een zwaar bewaakte afdeling van de dichtstbijzijnde penitentiaire inrichting, vanwege mijn suggestie baby's in twee stukken te hakken om de juiste moeder te identificeren.

Op bezoek bij God?

maandag 9 maart 2009 Comments
Ik ben een trouweloze kerkganger. De laatste keer dat ik de kerk bezocht was op kerstavond voor een kinderkerstdienst. Lange tijd voelde ik me schuldig als ik zo lang spijbelde, maar nu vraag ik me af: is kerkbezoek echt nodig om God op te zoeken?

De zondagochtenden hebben zich op een natuurlijke manier ontpopt tot mijn kans een flink eind te gaan hardlopen. En ik verbeeld me dat ik tijdens het hardlopen God ook vind. In de zacht wuivende bomen, een vriendelijke groet van een fietser en het gezang van de vogeltjes.

Dus misschien hoef je niet naar de kerk om God te ontmoeten.
Misschien kun je hem wel overal tegen komen.
Textual description of firstImageUrl

Gastpost: Maria, Maria

woensdag 25 februari 2009 Comments
Maria is hot

De Beatles bezongen haar wijsheid, ze was de inspiratie voor Michelangelo's hartverscheurende Pietà, ze was het boegbeeld van de controversiële campagne van de KRO en er is zelfs een tijdschrift dat haar naam draagt.

Wie was deze vrouw? Ze raakte ongewenst zwanger terwijl ze maagd was, werd daardoor bijna gedumpt door haar verloofde Jozef, en beviel in een stal. Later verloor ze haar zoon aan een moordlustige menigte die hem letterlijk en figuurlijk aan het kruis nagelde.

Theologe en thuisblijfmoeder Beatrijs Hofland laat haar licht over Maria schijnen in deze gastpost.

Veel leesplezier!

Nicole

Maria, Maria

door Beatrijs Hofland, theologe en thuisblijfmoeder











The most beautiful sound I ever heard:
Maria, Maria, Maria, Maria.
All the beautiful sounds of the world in a single word:
Maria, Maria, Maria, Maria, Maria, Maria

(Uit: Westside Story)


Waarom schrijft een protestant over Maria?

In de protestantse godsdienst is Maria belangrijk als moeder van Jezus, maar heeft ze niet die centrale plaats die ze bij katholieken inneemt. Maria kwam op bijzondere momenten op mijn weg, zoals bij de trouwerij die hieronder beschreven wordt. Zoals bij de afbeelding die ik van een belangrijke vriend kreeg. Zoals bij mijn studie naar vrouwen en geloof, waardoor ik een andere, meer revolutionaire kant van Maria leerde kennen. En ik gaf mijn dochter als doopnaam Elisabeth, naar mijn schoonmoeder en Maria's nicht Elisabet, die wist dat Maria Jezus zou baren:

Toen Elisabet de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot; ze werd vervuld van de heilige Geest en riep luid: ‘De meest gezegende ben je van alle vrouwen, en gezegend is de vrucht van je schoot! Wie ben ik dat de moeder van mijn Heer naar mij toe komt? Toen ik je groet hoorde, sprong het kind van vreugde op in mijn schoot.
Gelukkig is zij die geloofd heeft dat de woorden van de Heer in vervulling zullen gaan.’ (Lukas 1: 41-44, Nieuwe Bijbelvertaling)


Als je met zo’n vreugdevol verhaal ter wereld komt, moet het leven wel een goede bestemming voor je hebben!

Maria als moeder aller moeders

Maria wordt als moeder van Jezus, ook wel moeder Gods genoemd. Andere namen voor haar zijn: Moeder aller moeders, heilige, voorbidster. Maar wie was deze vrouw eigenlijk?

Wie was Maria?

In de bijbelse geschiedenis is Maria de uitverkorene om de zoon des Mensen, Jezus Christus, te baren. Ze is op dat moment nog maagd, en verloofd met Jozef, maar raakt op mysterieuze wijze zwanger. Menig man zou de verloving verbreken, maar Jozef doet dat niet omdat een engel hem vertelt dat Maria de zoon van God zal baren.

Jezus wordt geboren en krijgt volgens de traditie nog meer broers en zussen. Hij groeit op in Nazareth en al jong komt hij in de tempel om daar te leren en Gods woord te verkondigen.

Gaandeweg zijn leven ontmoet hij nog meer Maria’s: Maria van Magdala, die een zeer goede vriendin wordt, en Maria, de moeder van Johannes, die hem op zijn laatste levensmomenten bijstaat.

Als er gesproken wordt over Maria, moeder aller moeders, wordt de moeder van Jezus bedoeld.

Weinig over Maria in de bijbel

Er zijn eigenlijk maar een paar bijbelse teksten over Maria (zie de Evangeliën naar Markus, Matteus, Lukas en Johannes). Eigenlijk is het hele geboorteverhaal van Jezus erg summier. Pas toen de eerste christenen in de gaten kregen hoe belangrijk zijn boodschap was, werd er meer waarde gehecht aan zijn levensverhaal.

Dat noemt men de latere traditie: er is later veel informatie toegevoegd rondom Jezus’ leven. Het jonge christendom had heel wat uit te leggen aan de bestaande, veel oudere godsdiensten. Hoe meer wonder- en profetieverhalen rond Jezus en Maria er verschenen, hoe authentieker en steviger de godsdienst werd.

Wonderverhalen rondom Maria

In de loop van de geschiedenis zijn er veel wonderverhalen rond Maria geschreven. Deze zijn afkomstig uit volksverhalen, legenden, wonderervaringen van gewone mensen maar ook de officiële kerk. Dit gebeurde omdat, doordat de tekst zo beperkt is, er veel vragen waren.

Als Maria de moeder van Jezus is, hoe heilig is zij dan zelf? Als Maria zo heilig is, hoe is zij dan gestorven? Als antwoord op deze en andere vragen heeft de kerk nieuwe verhalen over Maria tot waargebeurd verklaard. Dat zijn de zogenaamde kerkelijke dogma’s zoals 'Maria’s Hemelvaart' en 'Maria onbevlekt ontvangen'. Deze verhalen vind je niet terug in de bijbel, maar zijn afkomstig uit volkstradities.

Relatief weinig vrouwen in de bijbel

Er zijn in de bijbel relatief weinig verhalen over vrouwen, misschien dat Maria daarom altijd zo'n aantrekkingskracht heeft gehad, vooral op vrouwen. Haar plaats als middelares, iemand die jouw gebed bij God kan brengen, werd steeds meer ingekleurd.

Maria is toegankelijk voor veel mensen, misschien wel omdat zij vrouw en moeder is, en daardoor dichterbij lijkt dan God de Vader. Je kunt haar vragen om voor je te bidden (als voorbidster) en je kunt om haar zegen vragen, zoals deze bruid deed tijdens haar trouwdienst:

De bruid in haar stralend witte jurk knielt neer bij een icoon van Maria. Ogen gesloten, handen gevouwen. Haar blonde haar vangt net een zonnestraal. In alle stilte spreekt ze woorden die voor de voor de omstanders onhoorbaar blijven. Achter haar wacht het publiek in stilte en eerbied af, terwijl de klanken van het Ave Maria door de luidsprekers de zaal in stromen. Dan staat ze op, met betraand gezicht en glimlacht naar haar bruidegom.

Deze scène komt niet uit een toneelstuk, is niet al honderden jaren oud, maar is een weergave van een modern huwelijk. De bruidegom, al vader van twee tienerdochters, hertrouwt met de nog kinderloze jonge bruid. Zij was daar alleen met haar gedachten, haar traditie, duizenden vrouwen die haar waren voorgegaan.

Ze bad Maria om bijstand in haar huwelijk en om een zegening van het huwelijk in de vorm van kinderen! Het is in de katholieke traditie een gewoonte om als pasgetrouwden een ogenblik te bidden bij het Mariabeeld, terwijl het Ave Maria klinkt.

Meestal steekt de bruid ook een kaars aan uit een bloemstukje dat het bruidspaar meebrengt. Bidden bij Maria is even stilstaan bij de moeder van Jezus, die alles wat er in het leven kan gebeuren heeft meegemaakt. Het is ook een moment om haar zegen te vragen, over de kwetsbaarheid van het net gegeven jawoord. Want Maria wist als geen ander wat het betekent om echt ja te zeggen tegen de Ander, tegen God.

Ik vind het veelzeggend dat in dit patchworkgezin, de jonge vrouw haar plaats opeist door te zegen: ik wil graag kinderen met deze man, en daarbij om hulp van de moeder aller moeders vraagt. Ongewoon misschien ook, want echtscheiding past niet bij de kerkelijke traditie, evenmin als hertrouwen. Het is of Maria deze bruid de moed gaf dit huwelijksavontuur aan te gaan.

Ik denk dat in andere tradities eerder de pastor of voorganger in vertrouwen wordt genomen. Zo heb ik zelf bij mijn tweede huwelijk een zegen gevraagd aan God, uitgesproken door de pastor/predikant. Een zegen vragen betekent goedkeuring vragen. En een zegen vragen aan Maria of God, betekent dat je de goedkeuring aan de Allerhoogste vraagt. En dat is nogal wat, als je daarmee tegen de offciële kerk ingaat die immers hertrouwen afkeurt…

Toch is er ruimte binnen het geloof om die zegen te vragen en ik denk dat dat ook de kern van het geloof is: het goede krijgt het laatste woord, de oordelen van mensen zijn minder belangrijk dan het oordeel van God.

Het Ave Maria (letterlijk: wees gegroet) is daarbij heel passend de songtekst voor het gebed. Het Ave Maria is het gebed van Elisabeth en aartsengel Gabriel aan Maria toen haar verteld werd dat ze zwanger was van de Verlosser:

Wees gegroet Maria,
vol van genade, de Heer is met u;
gij zijt de gezegende onder de vrouwen,
en gezegend is Jezus,
de vrucht van uw schoot.
Heilige Maria, moeder van God,
bid voor ons zondaars,\
nu en in het uur van onze dood.
Amen.


Ave Maria, Wees Gegroet

Vele componisten, waaronder Verdi, Schubert en Gounod zetten het Ave Maria op muziek. En iedere dag wordt overal ter wereld dit weesgegroet gebeden. Thuis, op scholen, kerken, ziekenhuizen, overal wordt Maria als moeder van alle gelovigen gevraagd om haar moederlijke zorg en om haar gebeden voor ons.

Wat mooi om de dag te beginnen met een gebed of gedachte gewijd aan Maria! Aan de moeder die het moeilijkste heeft doorstaan wat een moeder kan meemaken: haar eigen zoon afstaan aan een groter doel, haar eigen zoon zien lijden. En tegelijk de grootste blijdschap die je je als moeder kunt voorstellen: zien hoe je zoon zijn eigen weg gaat en zijn levensdoel vervult.

Is dat niet wat ons tot moeders maakt? En is dat niet het doel van iedere moeder: je kinderen zien opgroeien tot liefhebbende mensen die hun levensdoel bereiken?

Bidden tot Maria raakt je ziel, het is als praten met honderden generaties moeders die je zijn voorgegaan en die je een richting willen wijzen: dit is je bestemming, zo is het goed. Letterlijk: het zij zo (= amen).



Meer lezen van Beatrijs?

Bezoek dan haar blog!

Open je ogen

dinsdag 17 februari 2009 Comments
Er gaat niets boven het geluid van Spelend Kind. Het zachte tikken van duploblokken, de lichte tromroffel van een vallende dobbelsteen en het geluid van papier dat aan flarden wordt gekleurd. Als moeder ken ik geen groter goed dan kinderen die urenlang kunnen spelen.

Maar mijn kinderen vinden duploblokken en gezelschapsspelletjes 'saai' en 'stom', en ik torste mijn teleurstelling en desillusie als een overvolle Aldi boodschappentas met mij mee.

Tot ik mij op een dag bewust werd van het geluid van Spelend Kind: bliep-bliep, tsjing-tsjing, pow-pow en pang-pang. Urenlang spelen mijn kinderen met Nintendo's, computers en Playstations.

Al die tijd was mijn verlangen naar kinderen die urenlang kunnen spelen al vervuld, ik had het alleen niet gezien omdat het op een andere manier was dan ik voor ogen had.

Het doet me denken aan een verhaal in Annie Lamotts boek 'Traveling Mercies'.

'Een oude man zit te drinken aan een bar in Alaska. Hij vertelt de barkeeper hoe hij zijn geloof in God heeft verloren sinds zijn vliegtuig neerstortte in de toendra.
'Ja,' zegt hij bitter, 'ik lag daar in het wrak en bad met al mijn kracht tot God dat hij me zou redden, maar hij stak geen vinger uit om me te helpen. Ik geloof niet meer in een God die het niks kan schelen wat er met mij gebeurd.'
'Maar je zit hier aan de bar tegen mij te praten,' zei de barkeeper. 'Blijkbaar ben je gered.'
'Ja zei de man kortaf: omdat er uiteindelijk een eskimo kwam die me redde!'


Voortaan probeer ik mijn ogen te openen voor wat het leven me aanbiedt, want wellicht is het precies wat ik zocht.
Textual description of firstImageUrl

Als Jezus terug komt

maandag 2 februari 2009 Comments
Als kind van het platteland bezocht ik met veel plezier de bijbehorende plattelandsschool, waar een Calvinistische sfeer heerste. We lazen boeken over jongetjes met namen als Dop, die in hoofdstuk één een koekje stalen en daarover de rest van het boek dan verteerd werden door schuldgevoel.

Er was geen 'locatieleider' maar een hoofdmeester die tegenover de school woonde. Eerbiedig spraken wij hem aan met Meester en met ijzeren vuist regeerde hij de school terwijl hij les gaf in de zevende en achtste klas.

Ik was bang voor Meester, en velen met mij. Ieder kind had wel zijn eigen oorlogsverhaal. En we kenden allemaal de overlevering over de dag dat Meester ziek was. Een aankondiging die met gejuich werd ontvangen, want welk kind wil nou niet een vrije dag? Maar bij het zien van zoveel vreugde, sleepte Meester zich van zijn ziekbed en greep wraakzuchtig de vrolijke kornuiten in hun nietsvermoedende nekvel.

Het was een school met de bijbel, en iedere ochtend begon met een bijbelverhaal en psalmen en gezangen. En op maandagochtend declameerden we trots het gezang dat we hadden moeten leren.

Ik luisterde met open mond naar al die spannende bijbelverhalen en leefde hevig mee met Simson en die valse Delila. Ontzet was ik steeds opnieuw over die arme Eli die met zijn stoel achterover viel en daardoor zijn nek brak. Voortaan keek ik wel twee keer uit voor ik in mijn stoel achterover leunde!

Op een sombere januaridag liet Meester ons een krantenartikel zien, met daarop een foto van de lijkwade van Turijn. Op de foto stond een schemerige gezichtsafdruk van iemand die inderdaad veel leek op de afbeeldingen van Jezus zoals ik die kende. Meester koppelde de foto aan de belofte dat Jezus vast binnenkort op aarde zou komen.

Vol verwachting klopt toen mijn hart, en dagelijks speurde ik de hemel af of ik Jezus al zag komen. Vooral op bijzonder mooie zonnige dagen wist ik het zeker: vandaag komt Jezus! En in gedachten zag ik hem afdalen op dezelfde mooie witte wolk waarop hij vertrokken was.

Inmiddels ben ik bijna veertig en hoewel ik soms nog stiekem in de lucht kijk of ik Jezus al zie aankomen, voel ik me sterk aangesproken door het spirituele christendom, zoals Anneke Pokerman dat beschrijft in haar boek 'De kerk loslaten.'

'In het spirituele christendom ligt de nadruk op 'Jezus als gids die een weg baant en leidt naar ons binnenste om onze goddelijke geest, de Christus in ons, te vinden en zo het contact met de geestelijke wereld te herstellen. en het zou wel eens kunnen zijn dat de verwachte wederkomst niet in een verre toekomst en overal op hetzelfde moment plaatsvindt, maar dat de Christus bij ieder mens persoonlijk 'wederkomt', als die mens geestelijk in staat is om Hem te herkennen en te ontmoeten.'

Voetstappen in het zand

donderdag 29 januari 2009 Comments
Omdat ik in de loop der jaren, in mijn gelijktijdige hoedanigheden van kok, ober èn gast steeds sneller ben gaan eten, ben ik altijd veel eerder klaar dan de kinderen. Om de tijd te verdrijven en bovendien een leuke, verantwoorde moeder te zijn lees ik daarom de kinderen uit de bijbel voor.

Maar op een gegeven moment riepen de kinderen van te voren al: 'Simson, Delila probeert je er in te luizen,' en dus besloot ik eens iets anders voor te lezen. Bijvoorbeeld het prachtige gedicht 'Voetstappen in het Zand'.

Hartstochtelijk declameerde ik dit prachtige gedicht, en ontroerd wierp ik een verwachtingsvolle blik op de gezichten van mijn kinderen.

'Mama, je zei dat hij lag, hoe kan hij dan naast je lopen?!' riep Jan.
'Nee Jan, dat zei ik niet. Ik zei dat hij liep.'
'Nietes,' zei Jan, 'je zei lag, dus dat klopt niet.'
'Nee, dat klopt niet,' stemde Teuntje in.
'En het vriest, dus dan laat je geen voetstappen achter in het zand,' wist Ot.

Toen zuchtte ik diep en dacht bij mezelf: 'Dit is vast zo'n moment waarop God mij draagt.'

Voetstappen in het Zand

Ik droomde eens en zie ik liep aan 't strand bij lage tij. Ik was daar niet alleen, want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen 't leven door en lieten in het zand, een spoor van stappen, twee aan twee; de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, in tijden van geluk en vreugd, van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan.
Ik zei toen: "Heere, waarom dan toch?" Juist toen 'k U nodig had, juist toen ik zelf geen uitkomst zag op 't zwaarste deel van 't pad...
De Heer keek toen vol liefde mij aan en antwoordde op mijn vragen: "Mijn lieve kind, toen 't moeilijk was, toen heb Ik jou gedragen.


Geschreven in 1936 door Mary Stevenson (1922-1999)

Vraag en u zal gegeven worden?

maandag 12 januari 2009 1 opmerking
1 Kron. 4:10

Jabes nu riep de God van Israël aan met de woorden:
Wil mij toch overvloedig zegenenen mijn gebied vergroten,
laat uw hand met mij zijn,
weer van mij het kwade
zodat mij geen smart treft.

En God schonk wat hij had gevraagd.


Vol enthousiasme lees ik Elizabeth Gilberts boek Eten, Bidden en Beminnen, en moet het regelmatig even neerleggen om adhesiebetuigingen te juichen of om mij te verwonderen en te verheugen over wat ik nu toch weer lees.

Zo maakte bijvoorbeeld deze passage veel indruk op me. Het gaat over wat je God nou eigenlijk kunt vragen.

p 51
Ik vind het niet fijn om te vragen: 'Wilt u dit of dat in mijn leven veranderen, want daar heb ik moeite mee/' Want - wie zal het zeggen? - misschien wil God wel om de een of andere reden dat ik met die bewuste uitdaging geconfronteerd word. Ik bid liever om de moed om dat wat op mijn pad komt kalm tegemoet te treden, hoe het uiteindelijk dan ook uitpakt.
Iva luisterde beleefd en vroeg toen: 'Waar haal je dàt stomme idee nu weer vandaan?'
'Hoe bedoel je?'
'Waar haal je het idee vandaan dat je in je gebeden tot het universum geen specifieke verzoeken mag doen? Je maakt deel uit van het universum, Elizabeth. Je bent lid van het kiesdistrict, dus je hebt het volste recht om deel te nemen aan de acties van het universum en om je gevoelens kenbaar te maken. Dus leg God vooral je mening voor. Zeg waar het op staat. Geloof, me het zal op zijn minst in overweging worden genomen.'
'Echt?' Dit was helemaal nieuw voor me.
'Echt! Moet je horen, stel dat je nu een verzoekschrift aan God zou opstellen, wat zou er dan in staan?'


Elizabeth Gilbert schrijft God daarop een verzoekschrift waarin ze vraagt dat haar man zal instemmen met de scheiding, en diezelfde dag nog krijgt ze een telefoontje van haar advocaat dat hij heeft ingestemd. Toeval? Of God? Ik moet denken aan een uitspraak van Albert Schweitzer: 'Toeval is de naam die God gebruikt als hij anoniem wil blijven.'

Het idee dat je God om alles kunt en mag vragen vult me met vreugde. Wat zal ik hem eens vragen?! Om te beginnen vraag ik natuurlijk dat alles goed zal gaan met de kinderen en dat we allemaal in goede gezondheid mogen blijven. En verder? Ik zou dolgraag willen dat een uitgever mijn blog Berichten van Het Moederfront wil uitgeven!

En verder?

In de Boeddhistische leer worden problemen zo belangrijk gevonden om een leven vol groei en vrede te hebben dat ze er in een Tibetaans gebed zelfs om vragen: 'Schenk me de gepaste moeilijkheden en beproevingen tijdens mijn reis opdat mijn hart waarlijk ontwaakt en mijn streven naar bevrijding en universeel medeleven waarlijk vervuld mag worden.'

Toch ben ik huiverig om om problemen te bidden. Bovendien, die komen vast zo ook wel!

Wat zou jij God vragen?

Vertrouwen

woensdag 7 januari 2009 1 opmerking
In Lucas 4: 1-13 stelt de duivel Jezus op de proef. De proef die op mij als kind veel indruk maakte, en die ik ook nu nog regelmatig overpeins, is deze:

9 De duivel bracht Jezus naar Jeruzalem en zette hem op het hoogste punt van de tempel, en hij zei tegen hem: ‘Als u de Zoon van God bent, spring dan naar beneden. 10 Want er staat geschreven: “Zijn engelen zal hij opdracht geven om over u te waken.” 11 En ook: “Op hun handen zullen zij u dragen, zodat u uw voet niet zult stoten aan een steen.”’ 12 Maar Jezus antwoordde: ‘Er is gezegd: “Stel de Heer, uw God, niet op de proef.”’

Wat betekent dit in mijn dagelijks leven, en hoe pas ik het toe? Ik snap bijvoorbeeld best dat ik eerst moet kijken voor ik oversteek, en niet blindelings de weg moet oplopen in de overtuiging dat God me wel zal redden!

Maar aan de andere kant hoor en lees ik ook veel dat je soms dingen moet loslaten, en ze als het ware bij God moet neerleggen. En dan vertrouwen hebben dat het goed komt.

Hoe combineer je deze twee verschillende uitgangspunten, en hoe weet je van welke sprake is? Wanneer moet je zelf 'aan de bak' en wanneer is het tijd om los te laten en te zeggen: 'Niet mijn wil geschiede, maar de Uwe.'

En hoe herken je de hand van God? Ik wil niet zoals deze meneer zijn:

Een zwemmer, een diep gelovig man, zwom in zee, toen hij in een draaikolk terecht kwam. Al snel kwam er een boot van de reddingsbrigade naar de man toe. Ze riepen: De draaikok heeft een enorme zuigkracht en je kunt verdrinken! Kom bij ons aan boord!'
Maar de zwemmer weigerde: 'ik ben een gelovig mens en ik geloof dat God mij redden zal!'
De tijd begon te dringen. De man begon al te hoesten van het zeewater wat hij binnen kreeg. Daar kwam een helikopter van de kustwacht. Met een megafoon riepen ze de man toe: 'Grijp de 'stoel' (reddingslijn)'.
Maar de man zei: 'Nee, ik geloof in God en vertrouw er op dat hij mij zal redden.'
Toen de man verdronken was, kwam hij voor God's troon. Verontwaardig over wat hem overkomen was vroeg hij: 'Waarom hebt U mij niet gered terwijl ik zo op u vertrouwde?' en God antwoordde de man: 'Wat moest ik nog meer doen dan?
Ik stuurde je notabene een reddingsboot en een helikopter!'


Ik heb zoveel vragen.
Moet ik gaan zoek naar antwoorden, of rustig met vertrouwen wachten tot ze zich aan dienen?

Ontmoeting met God

vrijdag 2 januari 2009 Comments
Na de geboorte van mijn vierde kind, mijn zoon Ot, hadden we zoals gewoonlijk een kraamhulp die mij en Ot verzorgde, en het huishouden draaiende hield. Ergens tijdens de acht dagen dat ze in ons huis was vertelde ze over haar liefde voor hardlopen. Ze vertelde hoe ze daar altijd zo rustig van werd, hoe ze genoot van de prachtige natuur om haar heen en dat haar gedachten er kalm van werden.

Ik vond hardlopen zo ongeveer de stomste sport die er was. Zo maar in het wilde weg rond rennen, nergens naar toe? Ik snapte daar helemaal niets van. Ik bekeek hardlopers dan ook met een mengeling van onbegrip en medelijden. Maar haar woorden raakten me. De belofte van kalmte en rust raakten een gevoelige snaar, in een periode van kwetsbaarheid en openheid.

De geboorte van een kind heb ik altijd als een soort van crisis ervaren, een breekpunt in mijn leven, die het oude openbrak en ruimte maakte voor nieuwe inzichten. Misschien stond ik daardoor voor het eerst van mijn leven open voor het idee van hardlopen.

Toen ik hersteld was van de bevalling printte ik een beginnersschema uit van het internet, en begon met wandelingen van twintig minuten. Tijdens de wandelingen droeg ik Ot in een babybundler tegen me aan, en kwam helemaal uitgeput thuis. In zo'n drie tot vier maanden bouwde ik dit langzaam maar zeker op tot ik warempel dertig minuten achter elkaar kon hardlopen.

Dat is bijna acht jaar geleden en ik loop nog steeds.

Voor mij is die kraamhulp een ontmoeting met God geweest. Ze kwam in mijn leven op een moment dat ik er voor open stond en gaf me een manier om tot rust te komen, mijn emotionele evenwicht te hervinden in mijn hectische bestaan als moeder.