Een Moeder is als de Goede Herder

woensdag 26 november 2008 1 opmerking
Nederlandse moeders werken massaal in deeltijd. Ze krijgen daar voor veel kritiek, en er is zelfs een speciale Taskforce ingesteld om er voor te zorgen dat Nederlandse moeders meer buitenshuis gaan werken.

Maar Nederlandse vrouwen vinden het belangrijk om zelf voor hun kinderen te zorgen, en geef ze eens ongelijk! Als moeder en vader ben je immers uniek: niemand kan zo van je kind houden als jij. Op je werk kun je vervangen worden, maar in je gezin ben je onvervangbaar.

Maar in plaats van dit te respecteren wordt er meesmuilend gepraat over de 'Nederlandse Moederschapsideologie', en dat Nederlandse moeders die eindelijk eens moeten loslaten.

Nou ben ik niet iemand die met bijbelteksten smijt. Daar ken ik de teksten niet goed genoeg voor, en bovendien is de bijbel voor velerlei uitleg vatbaar. Maar toen ik ergens over Jezus' gelijkenis van de Goede Herder (Johannes 10) las, kon ik dat niet anders zien dan als een bevestiging van het gevoel en de keuze van de Nederlandse moeders!

Dus buk maar even, want ik ga met een bijbeltekst gooien:

De goede herder geeft zijn leven voor zijn schapen. Een gehuurde kracht is geen echte herder, de schapen zijn niet van hem zelf. Wanneer hij een wolf ziet komen, laat hij ze in de steek en rent weg; en de wolf rooft de schapen en jaagt ze uiteen.

De gehuurde kracht rent weg omdat hij alleen voor geld werkt en geen hart heeft voor de schapen.


Hoewel ik er van overtuigd ben dat er vele pedagogische medewerkers op kinderdagverblijven, nanny's en oppassen zijn die hun werk met hart en ziel doen, uiteindelijk blijven ze een ingehuurde kracht.

Wie zou jij liever hebben: de Goede Herder of de ingehuurde kracht?
Textual description of firstImageUrl

Koopzondag versus De Dag Des Heren

maandag 24 november 2008 Comments
De 24-uurs economie rukt steeds verder op. In Amsterdam zijn de winkels in het centrum al elke zondag open, en in steeds meer steden één keer per maand.

En dat terwijl zondag toch een rustdag was, een dag duidelijk anders dan de andere dagen van de week. Als kind betekende dit, dat we niet mochten afspreken met vriendjes en vriendinnetjes, en dat de zondag dus saai was. Maar anders was hij wel!

Toch kan ik me wel wat bij de openstelling van winkels op zondag voorstellen. Met de grote nadruk op deelname aan het arbeidsproces moeten steeds meer mensen alle huiselijke besognes in het weekend proppen. Zou het dan niet handig zijn als je ook op zondag boodschappen kunt doen? En wat belet je om zelf wel de zondagsrust in acht te nemen? Je bent tenslotte niet verplicht gebruik te maken van de 24-uurs economie.

De Protestantse Kerk Nederland protesteert tegen de oprukkende 24-uurs economie en de oprukkende koopzondagen met een kostelijke en humorvolle actie. De kerk krijgt veel kritiek dat ze niet met haar tijd meegaat, maar met deze poster maken ze een boel goed vind ik!

Kerkbezoek

zondag 23 november 2008 Comments
Mijn kerkbezoek is sterk wisselend. Zo'n anderhalf jaar geleden ging ik minstens één keer per maand, en in de aanloop naar Kerst zelfs wekelijks omdat de kinderen mee deden aan de kerstviering voor kinderen.

Maar in de elf maanden sindsdien ben ik geen enkele keer geweest, door een combinatie van praktische en huishoudelijke beslommeringen. Op de een of andere manier is de zondagochtend bij ons het moment geworden waarop het hele huis wordt schoongemaakt. Op zondagmorgen werken wij ons een slag in de rondte, in tegenstelling tot God die op zondag juist uitrustte, onder het motto: 'Dat snapt God vast wel.' Mijn gebrek aan kerkbezoek kwam dus niet voort uit innerlijke onvrede met de kerk, maar uit de banaliteit van het leven van alledag.

Langzaam maar zeker bekroop me een gevoel van 'Ik wil toch wel weer eens naar de kerk.' En toen in het kerkblaadje een heuse noodkreet stond over het gebrek aan kinderen in de kerk, voelde ik me helemaal geroepen. De noodkreet besloeg meer dan een A5-je, met naast de droevige constatering dat ondanks een aantal van eenennegentig kinderen in de gemeente er nauwelijks kinderen in de kerk zitten, ook een aantal open en dringende vragen als: 'Vind je het in de kerk gewoon ontzettend saai?' 'Waarom kom je niet met je kinderen naar de kerk? en 'Heb je eigenlijk behoefte aan andere vormen of andere tijden?'

Vragen die ik erg kan waarderen omdat ze getuigen van openheid, en de bereidheid de hand in eigen boezem te steken. Maar wat zijn eigenlijk mijn antwoorden?

Vanochtend zat ik in de kerk en dacht na over de vragen, terwijl de kinderen naast mij wat ongedurig zaten te wiebelen. Ik zong mee met de trage gezangen met teksten over een 'glazen zee', en ik luisterde naar het archaïsche taalgebruik en vroeg me af of ik de enige was die het niet snapte. Maar ik genoot ook van de sfeer die uitgaat van een kerk met mensen die zich willen verdiepen in meer dan wat voor het oog zichtbaar is.

Maar toen de kerkdienst langzaam maar zeker uitliep naar negentig minuten, toen voelde ik ongeduld in mij opwellen en een diep verlangen naar het eind van de dienst.

Want een diepe waarheid maakte zich aan mij kenbaar en gaf daarmee het droevige antwoord op de vraag: 'Waarom kom je niet met je kinderen naar de kerk: 'Ik kan mijn kinderen niet anderhalf uur onder controle houden.'
Textual description of firstImageUrl

Beelden van God

zaterdag 15 november 2008 Comments
Als kind stelde ik mij God voor als een wijze oude man, met een mooie witte baard. Ik stelde me zo voor dat hij regelmatig stiekem door de wolken gluurde om te kijken hoe het met de mensheid ging.

Ik stelde me God voor in een prachtige groene tuin, vol met kleurrijke bloemen, zittend op een prachtige troon en omringd door klapwiekende engelen.





Mijn beeld van Jezus was net zo mooi. Jezus was voor mij een mooie, vriendelijke man met lang, glanzend bruin haar, en een goed onderhouden baard, gekleed in een witte jurk met een touw om zijn middel. En natuurlijk op Birkenstocks.

Nu vraag ik me af: zijn deze beelden kinderachtig? Zijn ze een teken van religieuze naïviteit?





Op mijn negenendertigste weet ik niet meer hoe God en Jezus er uit zien. Ze zijn abstracter geworden. Maar ik herinner me mijn jeugbeelden levendig, en vind ze nog steeds mooi.






Nu vraag ik me af: hoe ziet God er uit, en doet het er eigenlijk wel toe hoe hij er uit ziet?

En moet je wel proberen om God te vangen in een beeld?
Of is God te groot om gerepresenteerd te worden in een beeld?

Een enkeltje Hel

woensdag 12 november 2008 2 opmerkingen
Vandaag kwam mijn dochter Teuntje (9) huilend thuis.
'Evelien zei dat papa naar de hel gaat omdat hij niet in God gelooft,' snikte ze.

Arme Teuntje. Van al mijn kinderen is het Teuntje die voor dit soort dingen het meest gevoelig is. Wat een wreed iets om te zeggen, en weinig christelijk bovendien.

Maar ik moet toegeven, ik was niet eens zo erg verbaasd want ik ken de moeder van dit meisje. En een tijdje geleden had ze mij meegedeeld dat ook ik kan rekenen op een enkeltje Hel, omdat ik Nederlands Hervormd ben. Ze zei het eigenlijk best vriendelijk.

Maar ze maakte niet bepaald de indruk dat ze er mee zat dat mij zo'n erbarmelijk lot zou treffen, dus vroeg ik: 'Vind je dat dan niet rot voor mij?'
Ze haalde haar schouders op. 'Dan moet je maar op de juiste manier in God geloven!'

Maar voor mij is de enige juiste manier om in God te geloven, te geloven dat hij, of zij, een God van liefde is.

En dat is wat ik Teuntje heb verteld.

Dus doe mij maar een retourtje Liefde.

Huwelijk draagt de liefde

maandag 10 november 2008 Comments
Wim van Vlastuin, predikant van de hersteld hervormde gemeente in Katwijk, zegt in de Trouw van vijf november dat te veel mensen het huwelijk zien als een instrument voor persoonlijke ontplooiing. Hij vindt dat het huwelijk er is om voor elkaar te zorgen, en niet alleen voor jezelf.

'Als de liefde het huwelijk draagt, is dat de verkeerde volgorde,' zegt Van Vlastuin. 'Zodra de liefde wegvalt, is dan ook het huwelijk niet meer van toepassing. Het is precies andersom. Het huwelijk zou de liefde moeten dragen. Dat is de dragende grond onder de relatie. Als de liefde minder wordt, blijft het huis van het huwelijk staan. Door de trouw bloeit de liefde op.'

Ik vind dit een mooie en krachtige gedachte, want er zijn van die tijden, als Floris winden laat bij het leven, zijn sokken overal laat slingeren, of glazig kijkt als ik een boeiende anekdote vertel, dat het wel eens lastig is de liefde te voelen.

Dan is het prettig te vertrouwen op de kracht van onze huwelijksband.
Textual description of firstImageUrl

't Heertje en Onze Lieve Heer

vrijdag 7 november 2008 Comments
Misleid door de naam 't Heertje' en Gods pseudoniem 'Onze lieve heer,' ging ik als kind jarenlang door het leven in de veronderstelling dat God er uit zag als 't Heertje uit de populaire kinderserie Tita Tovenaar.

Ik stelde me God voor in okerkleurig kostuum, met een vriendelijk bol gezicht.

Ik kan me nog zijn geplaagde stemgeluid herinneren als Tita Tovenaar hem weer eens had weggetoverd!

De eersten zullen de laatsten zijn

donderdag 6 november 2008 Comments
Ik bezocht als kind een protestants christelijk basisschool waar een Meester de scepter zwaaide. En hij was een Meester met een hoofdletter.

Dus toen hij op een dag vertelde dat 'De laatsten de eersten zullen zijn' maakte ik me grote zorgen. Want mijn vader reed in een grote Mercedes en mijn ouders namen ons regelmatig mee uit eten. Het leek me duidelijk dat wij op dat moment de eersten waren, en dat betekende weinig goeds voor de toekomst!

In gedachten zag ik ons al gehuld in lompen, hongerig en vervuild op onze beurt de laatsten zijn. Ik maakte me grote zorgen en weigerde voortaan mee uit eten te gaan. Als ik mijn familie dan niet kon redden, dan toch in ieder geval mezelf.

Gelukkig wist mijn moeder op een dag het hele verhaal uit mij te trekken en een nieuw licht op de zaak te werpen. Meester mocht dan wel Meester met een hoofdletter zijn, maar in dit geval had hij het helemaal verkeerd begrepen zei mijn moeder.

En aangezien mijn moeder een Moeder was met een hoofdletter geloofde ik haar boven de Meester.

Maar de Mercedes heeft me nooit lekker gezeten.
Gelukkig rijden Floris en ik in een oude Renault Espace.